22 aug. 2013 Salceda - Santiago de Compostela

     Ger heeft het gehaald. We zijn aangekomen.


  

          De start van de laatste dag naar Santiago.

                                   

 

 

 

 

Vanochtend bij het vertrek met de auto naar Salceda zei Ger dat hij last van aambeien had.

Hmm, dat klinkt niet goed. Toch maar op weg.

 



Dit beeld zal ik missen. Ger met de hoed, zijn rugzak, behangen met waterflesje, zakmes, gps en hondenfluitje. In zijn broekzak de gsm en het fototoestel. En dan stapte hij fier weg.

Onderweg komt Ger van alles tegen. Nog een beetje natuur, gele pijlen die de weg wijzen, de aanduiding dat je in Santiago bent en op de Mont do Gozo een monument. Het is een gedenkteken van het bezoek van paus Johannes Paulus in 1992.

 

 
Met Ger heb ik afgesproken dat ik het laatste stukje samen met hem naar de kathedraal zal lopen.
Het is even zoeken waar ik de route zal vind. Als ik Mont do Gozo zie staan, weet ik dat ik goed zit.
Hier zie ik in de verte de torens van de kathedraal opdoemen.
Als ik iets verder in de stad een mooi parkeerplekje zie, vraag ik aan mensen hoe ver het nog is. Nog zeker 3 kilometer naar de kathedraal. En dat betekent vanavond ook weer terug lopen. Of dat verstandig is.

Ik rijd verder en kom dan in dat deel van de stad waar echt alles vol geparkeerd staat.
Mijn besluit is om dan toch maar vlak bij de  kathedraal een parkeergarage in te duiken.
Ik weet nu toch hoe de route loopt en dan loop ik hem tegenmoet.

 
Ik kijk nog niet te veel rond, want ik wil de stad met Ger bekijken. Maar deze pelgrim vond ik wel toepasselijk.

 
Mijn weg vervolgend, ziet mijn oog plotseling twee bekende gezichten. Sandra en Caroline! Ze zijn ook op weg naar de kathedraal, maar stellen het moment nog even uit. Net als Ger waren beide de laatste twee dagen geschrokken van de massa mensen.
Ze waren allebei net als ik stomverbaasd dat je elkaar zomaar tegenkomt.
Sandra zegt; " Ik ben zo dul, dat ik dacht, dat ik een verschijning zag. Niet van Maria, maar van Marlies". 
Zij hadden de Spanjaard op de fiets ook weer ontmoet. We spraken af samen met hem wat te eten vanavond.

 En plotseling doemde Ger dan op.

Nog ongeveer een kilometer en dan was het eindpunt, de kathedraal van Santiago de Compostela bereikt.

Zijn tred was nog soepel, maar dichterbij gekomen zag ik hoe grijs hij er uit zag.

Het was een helletocht geweest, zei hij. De aambeien hadden flink opgespeeld.

Hij had behoorlijk pijn gehad.

 

 

Toch maar door. In hetzelfde barretje als waar de meisjes hadden gezeten, dronk Ger een grote cafe con leche  en een tonic. Hij trok een beetje bij.
De geel/blauwe borden bleven de weg aanduiden.

 

 

 

 

De aankomst bij de kathedraal was voor ons niet groots, emotioneel of wat voor een mooi moment dan ook.

Enerzijds natuurlijk vanwege de kwellingen van Ger, anderzijds vanwege de drukte. De pelgrims waren in de minderheid. Toeristen en jonge wandelaars bevolkten de straten.

In de kerk was het eveneens een gewemel van mensen. Van enige sfeer van eerbied was totaal geen sprake.

Er werd op een gegeven moment zelfs omgeroepen of de mensen stilte wilden betrachten en niet wilden vergeten waar ze waren.

De rij van mensen die de mantel van het beeld van de H. Jakobus wilden kussen was enorm.

In feite zijn we weggevlucht.

Ger wilde bovendien eerst naar het pelgrimsbureau voor de stempel.

 

 

 
Daar stonden wij in de rij. Een dik half uur schat ik. Veel jongeren die 100 kilometer lopen, maakten hier de dienst uit. In ieder geval wat herrie betreft. Druk praten en op een gegeven moment begonnen ze er een popconcert van te maken. Op zich wel leuk, maar is dit de plek hiervoor? Ook hier werd tot stilte gemaand, maar ze trokken zich er niets van aan.
Het stoorde Ger dat er totaal geen rekening werd gehouden, wat deze plek voor pelgrims betekent. vooral degene die het uit religieuze motieven hebben gedaan.

De overhandiging van de stempelboekjes; de credencial.

Op het document dat aantoont dat je de camino hebt gelopen, wordt zijn naam ingevuld.

Gebeurd!

 
Even kijken hoe dat uit ziet. Eigenlijk kan Ger niet zitten. Dat doet pijn.

 

Een vriendelijke meneer biedt aan een foto van ons te maken. Dat is leuk. We hadden dan wel ieder onze Eigen Weg, maar we zijn toch samen tot hier gekomen.

En daar zijn we heel blij mee.

 

 

 

 

 

 

 

Op een terrasje drinken we wat. We besluiten om terug te gaan naar de camping. Ger heeft teveel pijn en hij kan niet fatsoenlijk zitten . Eten met de meisjes is geen optie.

 

Ger is niet meer in staat om de kathedraal te bekijken.

Ik loop nog even naar binnen en maak een foto van de botafumeiro, het reusachtige wierookvat. Als symbool dat we naar Santiago zijn geweest.

Het is voor mij op dit moment niet zeker of we terug zullen komen om de stad en de kathedraal op ons gemak te bekijken.

 

Wat een geluk dat de auto zo dichtbij staat. Ger haalt het nauwelijks.

Een bizar einde van de tocht!