13 aug. 2013 Berducedo - Grandas de Salime

 

Mijn blogplekje beviel me goed gisteren. Dus ik blijf nog even bloggen in Berducedo als Ger na een cafe con leche en een boccadillo vertrekt. 

 

 

 

 

Ger moet nog wat laaghangende wolken doorstaan. Maar de wereld wordt er wel heel mooi van.

                                Deze Asturische klompjes zijn zo te zien echt in gebruik.

 

 

 

 

In deze omgeving valt het op dat menig dak bedekt is met leisteen

 

 

 

 

 

 

Vanuit Berducedo was het een flinke klim naar A Mesa 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op onze ritten naar en van de camping had ik al een paar keer een mysterieus dorpje in de diepte zien liggen. Na vandaag komen we hier niet meer voorbij. Dus nu besloot ik een kijkje te gaan nemen.

 



  

Het was een kilometer lopen en gelukkig kon ik de auto bovenaan de weg kwijt. Het leek me leuk om te voet af te dalen. Zo had ik wat beweging en het is een goede manier om de omgeving goed op je in te laten werken.

 Beneden stroomde de Salime. Het water is net het stuwmeer gepasseerd.

 

Op mijn weg naar het dorp kom ik langs het kerkhof. Het is als de woonblokken in de plaatsen. Stapelen.

Zo ligt het dorp er waarschijnlijk al eeuwen bij. Hier en daar een nieuw dak, dat wel.

 

                                                         Dit dan weer niet.

 

 

 

Een Spaanse inwoonster maakt me duidelijk dat dit een goed plekje is om een foto te maken. Ja, zij kan het weten.

De poort van een huis waar vroeger, gezien de gebeeldhouwde emblemen op de muur, een belangrijk iemand moet hebben gewoond.

Ook hier horreos, versierd met de Asturische klompjes. Dienstdoend als steun voor een voorwerp uit de moderne tijd. Het viel me op, dat er ondanks dat het dorp nog in oude staat verkeerde, nog echt gewoond werd. Je hoorde stemmen in de huizen, er liepen jongelui door de straten, er hing was op, mannen werkten in de tuintjes rond het dorpje.

 

 

 

 

 

 

Her en der stonden in de smalle straatje fruitbomen, zoals deze vijgenboom.

 

 Ik was tevreden met deze wandeling naar, in en van het dorp. Bijna terug bij de auto kreeg ik telefoon van Ger. Hij zat op het terras van een restaurant net voorbij de stuwdam. De Duitse meisjes

Hadden hem al verwacht en zaten te zwaaien toen Ger uit het bos na een hele lange afdaling de dam naderde.

Ze hadden bedacht om het menu del dia te gebruiken en het telefoontje diende om mij te vragen of ik akkoord was.

 

 

De dam die er voor zorgt dat er een stuwmeer achter ligt. Er zijn enkele gehuchten verdwenen in het meer.  Ze zijn nuttig, maar verder houden wij niet van stuwmeren.

 

 

Caroline met het korte kapsel, opnieuw student (economie) geworden , wonend in Berlijn en Sandra, vroeger samen met Caroline gewerkt als boekhandelaar, getrouwd en aanstichtster van de tocht, wachten samen met Ger op mij.

 

 

 

Na een voortreffelijk maal resten nog 5 kilometer naar Grandas de Salime.
Sandra en Caroline dromen er van om met mij mee te rijden. Maar dat vinden ze toch niet de ware geest van de onderneming. Mijn voorstel om de rugzakken mee te vervoeren, nemen ze aan.

De lichte plek bovenin is Grandas de Salime. Het blijkt nog een mooi stuk te zijn en de Sandra en Caroline genieten met volle teugen van de wandeling met onbelaste rug.

 

 

 

 

In Grandas parkeer ik bij een parkje waar ik nog een uurtje kan lezen.

 

Om 18.30 zijn de drie er en er kan 22 km worden genoteerd.