Donderdag en vrijdag verliep de reis voorspoedig. Het eerste stuk zagen we de Santiago-gangers nog zwoegen. Het was leuk om langs de plaatsen te komen waar we op de heenreis waren geweest. We haalden constant herinneringen op.
Zaterdag hebben we in Zarautz de boodschappen gedaan die besteld waren door G&T.
Om 14.00 uur kwamen we in Autreche aan.
Daar wachtte ons een verrassing. Aan de terrasoverkapping hing een beeldoverzicht van onze reis aan wasknijpers. Keurig op volgorde. Hartstikke leuk.
Er was natuurlijk weer heerlijk voor ons gekookt.
In de namiddag hebben we het kasteelpark van chateau de Chaumont bezocht. Behalve dat het park zelf al mooi was, waren er 19 kleine tuinen in gemaakt van diverse ontwerpers.
Weer een heerlijk avondmaal bij thuiskomst.
Maandag kwam het laatste deel van de terugreis aan bod.
Rond Parijs hadden we flinke buien en de weg was daar erg slecht. Maar we zijn heelhuids thuisgekomen na 2140 kilometer asfalt verslijten.
Het weerzien met ons huis was heel vertrouwd. Of we niet weg waren geweest.
Er waren mensen die zich om ons huis hebben bekommerd. De buren. Onze trouwe hulp heeft het huis spic en span schoongemaakt. En G & I hebben gezorgd dat het aquarium er helder bij stond, dat er geen bergen post lag, dat alle rekeningen betaald waren, de druiven gesnoeid, enz, enz.
Er waren bloemen en planten bezorgd als welkomsgroet en er werd gebeld, gemaild en gereageerd op de blog. Er kwam bezoek.
Alles wees er op dat er mensen blij waren dat we weer thuis waren.
Dat geeft een fijn gevoel.
We kijken nu terug op een periode van 5 maanden.
We hebben in het begin de kastanje bomen zien uitbotten en op weg naar huis lagen de kastanjes op de grond.
Het was voor ons beiden een geweldige reis.
Mijn voornemen voor deze onderneming was als eerste dat ik mijn steentje wilde bijdragen
dat Ger Santiago zou bereiken.
Hij heeft zich jaren zonder knotteren aangepast aan mijn beperkingen, dus dit gunde ik hem van harte.
Verder wilde ik mezelf verder bekwamen in de eigenschappen aanvaarden en accepteren.
Ik heb ervaren dat Ger daar beter in is dan ik. Maar ik zag het als ik het niet kon. En dat vind ik al belangrijk. En als het wel lukte, was dat fijn.
Ger heeft genoten van de natuur. Het bezig zijn en het bewegen was wat zijn hartje begeerd. Dat was zijn doelstelling.
Belgie en Frankrijk gaven veel rust. Men kan zich daar echt pelgrim voelen.
Er waren veel eenzame gebieden. Geen drukte.
Kleine kerkjes die open waren en waar soms een schrift lag waar je iets in kon schrijven.
Bijzondere ontmoetingen met mensen die met hetzelfde bezig waren.
Soms heel even. Soms een paar keer.
Later kwam je ze dan weer via het schriftje in de kerk tegen.
Zoals Jan, die steeds de spreuk schreef; Ubi Caritas Et Amor, Deus Ibi Est.
Een van die dagen kwam ik deze tekst tegen op een cd die ik bij me had. Nog vaak heb ik hem gezongen op bijzondere plekken.
En plotseling waren de mensen die je ontmoet had weer weg vanwege een andere route of een ander tempo.
De Pyreneeen waren geweldig. Voor Ger was het meer het gevoel van vakantieganger daar. Vanwege het erg mooie gebied en vanwege de vele wandelaars. Geen pelgrims.
De Spaanse kust was schitterend qua natuur. Baskenland en Cantabria waren druk. Er is maar een smalle strook voor bewoning; dus veel wegen en drukke plaatsen.
In Asturia was het een stuk rustiger.
Het allermooiste vond Ger de Camino Primitivo.
De natuur was ruig. Het was zeer eenzaam op de route. De mistflarden in de bergen maakten het spannend.
De enkele pelgrim die je tegenkwam, betekende ook echt een ontmoeting met een lotgenoot.
In Galicia, twee dagen voor Santiago kwam de Camino Frances er bij en veel wandelaars die de laatste 100 kilometer lopen.
Tjonge, dat was file lopen.
Vanwege de drukte en de lichamelijke besognes was de aankomst voor Ger in Santiago een afknapper.
Maar ons bezoek aan Santiago vijf dagen later maakte alles goed.
We konden door de drukte heen kijken, omdat we fit waren. We hoefden niet in de rij voor de crypte en het beeld van Jacobus en de botafumeiro zoefde door de kerk.
Finisterre was een echt einde. Verder kan niet. En voor Ger was het toen ook klaar. Het was mooi geweest. Hij heeft 2900 kilometer gelopen.
Muxia gaf een andere dimensie. Die gigantische, vreemd gevormde rotsen. Het gaf een gewaarwording van aarden. Het gevoel van bezinning. Het komt binnen.De tocht is voorbij. Het was goed. De reis was een ervaring die we nooit meer vergeten.
Wat was het leven simpel. Je hoefde je niet af te vragen, wat gaan we doen. De dagtaak lag vast.
En we hebben er van genoten.
We hebben het samen gedaan, al hadden we ieder onze eigen weg.
We hadden vaste routines, maar de indrukken, sferen, ontmoetingen, belevenissen waren iedere dag weer anders.
En omdat we door de dag niet samen waren, hadden we elkaar 's avonds veel te vertellen.
Het fijne van de eerste maanden vond ik het gevoel van ruimte en ontspanning door de maanden van vrijheid die voor me lagen.
Totaal geen gevoel al die maanden van verlangen naar mijn huis.
Ik was me er van bewust dat je met jezelf een heel eind komt en als je het dan ook nog samen kunt doen en delen is dat extra.
Al heel jong had ik altijd het gevoel dat ik naar die blauwe bergen in de verte wilde.
Daar moest ik zijn.
Deze reis heb ik zeer sterk ervaren, dat als ik er zou zijn er aan de horizon weer nieuwe blauwe bergen liggen waar ik dan weer naar toe wil.
Ik was me er sterk van bewust dat ik me midden in het gebied bevond waar ik wilde zijn.
Ik hoefde alleen nog maar te zijn in alles om me heen. En het vergezicht was een extraatje om van te genieten.
Wij en veel mensen om ons heen stelde de vraag; hoe zal het zijn als jullie weer terug zijn.
Zal er geen terug verlangen zijn.
Maar voor ons vertrek gold voor mij al; In Nederland is ook weer een "onderweg zijn".
En ik denk, dat dat voor Ger, op een iets andere wijze, ook geldt.
In Finisterre hebben mensen met schelpen van het strand naar Finisterre het woord Ultreia
gevormd. De spreuk waarmee de pelgrims elkaar begroeten.
Daar eindig ik mee:
Voorwaarts
.JPG)
.JPG)
.JPG)