Het kan niet missen. Weer een Santiago loper.
Het is Günther uit de buurt van Bremen. Beiden vertrekken samen.
Later hoorde ik van Ger dat ze even later Rita uit Vlaanderen tegenkwamen, die teruggelopen was, omdat het pad verderop weer ondergelopen was.
Günther kende haar al. Ze hadden vorige nacht in dezelfde gite geslapen. Ze besloten samen een andere weg te kiezen. Ger ging echter verder volgens de route.
Ik rijd naar Tonnerre.
Daar waar ik de auto parkeer is een alles en nog wat winkel.
Er is een beker gebroken. Eens kijken. Het model kopjes en bekers is niet bepaald onze smaak. Wat ze wel hebben zijn rubber schoenen. Net wat ik nodig heb op de sappige grasvelden waar we kamperen.
Bovendien verkopen ze campinggas, zodat ik onze lege tank kan inwisselen.
Waar een mens al niet blij van wordt.
Wat ik wil zien is de Fosse de Dionne.
Dat is hem dan.
Een bron, die "bron" is geweest van vele legendes.
Moeilijk te onderzoeken, vanwege het niveauverschil, slecht zicht in de diepte en problemen met duikapparatuur.
Er zijn vorige eeuw drie doden gevallen en nu heeft men het onderzoek verboden.
Het is een bron zoals in de Vaucluse.
Er omheen is een wasplaats die waarschijnlijk uit de Gallo-Romeinse tijd stamt.
Op een bepaalde plek zie je het water omhoog borrelen.
Ook in de stenen rondom zie je het water omhoog komen.
Vanaf de hooggelegen kerk St. Pierre een blik op het oude Tonnerre.
Het gebouw met het klein torentje is Hotel Dieu waar vroeger de pelgrims werden opgevangen.
Tonnerre van boven zoals Ger het zag.
Mededeling voor Ger; je bent er bijna, maar nog niet helemaal.
Het oude centrum was zeer, zeer vervallen.
Maar er waren plannen voor herstel, al zal het winkeltje met "versteende" chocolaatjes het niet meer beleven.
Romantisch plekje in de stad.
Ger zag bij binnenkomst in de stad de kastanjes bloeien.
We hebben samen geluncht en we hebben bij de vvv een stempel gehaald. Günther was daar met hetzelfde doel.
We hebben elkaar weer getroffen in Tissey.
In dat plaatsje, al wachtend op Ger, trof ik Rita die in het bushokje haar sokken zat te verwisselen.
Een klein, pittige tante met een grote rugzak die ook tot Santiago wil lopen.
Ger zei in de Ardennen, dat er iemand voor hem liep met kleine voetjes. Als ik naar haar voetjes keek, zou zij dat wel eens geweest kunnen zijn.
Op weg naar huis troffen we in de onbewoonde wereld een paar seringenstruiken aan.
Een paar takjes staan nu te pronken op onze tafel.
Ger heeft 22 km weggewerkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten