2025 - 31 - 05. Orpierre

 Weer een stralende dag. Ger maakt zijn sudoku.

Na het ontbijt maakt Ger een wandeling naar de kapel. Ik maak een foto van hem en hij van mij. Ik blijf om de blog te maken.

Het mooie weggetje van gisteren inspireerd ons nog eens zo'n ritje te maken. De Col Reychasset is aan de beurt. 

Een beetje verder zie ik in de rotswand wildemanskruid staan. Jammergenoeg is de weg hier te smal om te stoppen.

We komen langs een dennenbos waar we even rondstruinen.

Kuifvleugeltjesbloem

Een van de dactylorhiza soorten. 

We bereiken Orpierre.  Een klein dorpje, maar er is veel bedrijvigheid door de vele sporten die je hier kunt doen. Klimmen, kanoën,  speleologie,  wandelen. Het is gezellig druk op het terras en dat nodigt uit tot het nuttigen van een glace.

Het dorp is omgeven door rotswanden.

2025 - 30 - 05. Lemps

 Het wordt vandaag heel warm. Blijven we op de wei of gaan we op stap.... Eerst maar eens inkopen doen. Na het twaalfuurtje besluiten we toch er op uit te gaan. We gaan bij Verclause wen colletje op dat we nog niet hebben gehad. Op een gegeven moment zien we een weggetje naar rechts met een bord "table d'orentation". Ja, daar gaan we op af. Een mooie route....

In de verte zien we een kerkje op grote hoogte liggen. Daar is vast het oriëntatiepunt. 

Ja, hoor, daar is het. Een dorpje even oud als de andere, maar er is leven in dit dorp. Te zien aan veel zitbanken, route aanduidingen en vazen met margrieten in de kerk. Als we het dorp inlopen vanaf de parkeerplaats zien we een vos oversteken. De tweede die we zien deze vakantie. 

We vervolgen onze weg en komen terecht in een paradijsje. Smal weggetje,  veel schaduw door bomen ( erg fijn bij 31.5° ), ruisende beek, en heel veel orchideeën. Geen huizen en geen auto's.

Volgens plantnet is dit waarschijnlijk de bosorchis.

Wat het dan ook is, hij is prachtig. 

Bergnachtorchis.

De berm staat vol met deze roze orchideeën. 

Deze vonden we ook nog...de bolrapunzel.

De berg die in het midden te zien is, zagen we ook toen we van Serres naar huis reden. Maar dan van de andere kant. Het is de Risou, 1181 meter hoog. Een markant punt in de omgeving.

Bij de weg naar onze camping ontdekte we dat een aantal bokkenorchissen open waren. Dat was een verrassing. 

  

Detail

Deze komen eraan 

De weg naar de camping vanaf de "grote weg". Zoveel keer op en af gereden, maar nooit verveeld. 

2025 - 29 - 05. Hemelvaartsdag

 Hemelvaartsdag. De dag van dagjesmensen en motorrijders die de bergen opzoeken. Wij vinden het beter niet de weg op te gaan. Vous avez raison, zegt Fabienne als we haar spreken.

Versgeplukt smaken ze het beste.

Na een heerlijke luierdag gaan we ons potje koken. Cuisse de canard, gebakken aardappeltjes en gestoofde witlof.

Rond 21 uur zakt de zon achter de bergen. Het blijft dan nog lang licht, maar de temperatuur daar snel. In de tent is het aangenaam en ons bed met  schone lakens wacht al op ons.

2025 - 28 - 05. Taulignan

 De lunch was vroeg,  dus zaten we al om 12.30 uur in de auto. Het idee was Taulignan te bezoeken. Maar eerst reden we naar Villeperdrix. Ik had 's ochtends geprobeerd een plek te reserveren voor een van de komende dagen in een restaurant.  Geen gehoor. Omdat het toch op de route lag, en volgens de site geopend was, reden we er langs. Daar aangekomen was de eetgelegenheid zo gesloten als maar zijn kan. Het zij zo. We rijden verder over smalle wegen, kloven, valleien met olijfgaarden en velden met abrikozen bomen.

Totdat we uiteindelijk om 16 uur Taulignan bereikten. Een middeleeuws stadje met vestingmuren, torens en poorten.

Je kon zien dat het stadje ooit een belangrijke plaats is geweest.  Nu was veel in verval.  De toegang tot de kerk was afgezet. Waarschijnlijk vanwege instortingsgevaar.  De poorten en torens waren gerestaureerd. Er was weinig leven te bespeuren.

Bij Taulignan kon je zien dat we de Rhône naderden.  Het landschap werd vlakker en de druivenvelden kregen de overhand.

Via Nyons wilden we naar huis rijden. Bij een dorpje aangekomen,  kregen we een déjà vue. We bleken in Rousset les Vignes te zijn. Het plaatsje waar we vorig jaar onverwacht zo lekker hadden gegeten.

Nu drinken we koffie op een piepklein terrasje.De koffie wordt geserveerd in koppen die we nog kenden uit de jaren zeventig . Donkergroen met gouden rand.

Het loopt tegen zevenen als we de thuishaven naderen. We hebben de ingrediënten om bij de tent te koken. Op het laatste ogenblik besluiten we in Réuzat te eten. Er is geen zon meer op het terras , maar de temperatuur is zomers aangenaam. Het dessert is verrukkelijk.  Superlekkere aardbeien, zalige sorbet en goeie slagroom. Op de camping hebben we nog even zon.  Vannacht weer naar de sterrenhemel kijken!