We ondernemen de tocht naar Cassio via een iets langere weg. Door de bergen en heel
rustig. Schitterend vergezichten.
In Cassio loop ik een stuk mee totdat het te steil wordt. Het pad is stenig en modderig. Dat ga ik niet alleen naar beneden.
Hier verlaat ik Ger
Ger heeft weer alle reden om te genieten.
Modder, dat ook.
Een romantisch boogje
Ja, we beginnen te stijgen.
Een dorpje in de bergen. Je vraagt je af waar leven ze van.
De Apennijnen bieden niet alleen prachtige vergezichten, maar ook schitterende bloemen, zoals deze
purperorchis.
Als je heel goed kijkt zie je de orchideeën boven het gras uitsteken. En straks kan Ger mij met zijn plaatjes de ogen uitsteken.
Het heeft nu eenmaal ongelooflijk geregend !!
Berceto nadert
Is de wei gesloten omdat er ezels in staan, dan moet je over het hekje klimmen.
Dit beeld heb ik genomen op weg naar Berceto. We hebben heel wat leegstaaande huizen zien staan.
Opvallend, maar begrijpelijk, is dat de natuur hier weer achterligt op het dal. Veel bomen beginnen net blad te krijgen.
Ik ben in Berceto aangekomen. Het kleine, oude centrum is heel aardig.
Ger is er ook en hij eet zijn boterhammen en soep op een grote steen opzij van de kerk.
En verder gaat de toch. Op naar de Passo della Cisa.
Vanuit het kerkportaal zwaai ik nog maar eens.
Het verlaten van Berceto is niet onaangenaam.
En dan weer de natuur in.
Ook hier weer voor de scherpe ziener paarse orchideeën.
Daslook in wording
Tja, daar zijn ze weer. Vorig jaar in Montreux en nu hier in de Apennijnen.
Wat een verrassing.
Inmiddels ben ik op de Passo aangekomen, waar het weer zeer verslechterd is. Grijs en nat.
Ik besluit Ger te bellen om hem in te lichten over de situatie hier.
Hij heeft onderweg nog een mogelijkheid om een weg te nemen Ostella di Cisa.
Na een tijdje belt hij terug om te zeggen, dat hij dat gaat doen. Hij ziet nu zelf ook de donkere wolken over de berg vallen. Veel zin om in die natte mist te lopen heeft hij niet.
Ik besluit nog even op de pas te blijven. In de auto, want het is erg koud en winderig.
Op weg naar de pas had ik al twee mannen zien lopen. Op de pas was duidelijk dat er iets niet klopte. Een van de twee, met een zwarte baard, liep op zijn Italiaans te foeteren. Op een gegeven moment liepen ze door en verdwenen in de mist.
Even later hoorde ik toch weer stemmen. En daar waren ze weer. Eerst dacht ik nog, dat ze verwacht hadden dat er iets open zou zijn, maar toen een van de twee naar onze auto liep, bleek het anders. Ze zochten de Ostello di Cisa. Of ik wist waar die was. Ja, dat wist ik. Ik bood aan mee te rijden naar beneden. De vragensteller wilde wel. Baardmans vond dat hij moest lopen, anders was het niet eerlijk.
Uiteindelijk gingen ze toch mee.
De laatste foto van Ger laat zien dat het bij hem ook triestig werd. Maar de narcisjes blijven mooi.
Bij de auto aangekomen had hij wel zin om koffie te drinken in de Ostello. Er brandde een heerlijk houtvuur, de koffie was heerlijk en we namen er nog een lekkere koek bij.
De twee Italiaanse wandelaars kwamen er niet over uit dat zij het huis gemist hadden en ze vertelde luidruchtig aan de waard hoe ze geholpen waren. Grazia mille!
Weer in het dal was het weer zonnig en konden we genieten van een woeste wolkenlucht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten