We gaan vandaag weer onze eigen weg. Ger door de prachtige natuur en ik ga toch het concentratiekamp Natzweiler in le Struthof bezoeken.
Twee totaal verschillende omgevingen, met als enigste overeenkomst het druilerige, mistige weer.
Eerst wilde ik niet gaan. Ik heb gelezen, gehoord, beelden gezien van de kampen en ik dacht, ik weet het wel.
Maar het leek me toch een ervaring iets dichterbij de verschrikkingen te komen. En een ervaring was het.
De SS-er Blumberg vond in september 1940 roze graniet op de top van de Mont Louise.
De steen zou gebruikt kunnen worden voor de "grote bouwprojecten" van het Duitse Rijk.
In mei 1941 wordt het Kamp Natzweiler geopend.
De gedetineerden leggen wegen aan, bouwen het kamp op en werken in de steengroeve.
Zeer sprekend vond ik de afrastering met prikkeldraad, compleet met elektriciteitsdraden. Geen weg naar de vrijheid. Het schrille contrast met de natuur rondom.
Ontsnappen werd extra moeilijk gemaakt door de wachttorens, waaruit dag en nacht felle lampen de omheining belichtten.
Er zijn enkele barakken bewaard gebleven, waaronder de barak waar gedeporteerden werden gebruikt als proefkonijn voor pseudo-wetenschappelijke experimenten.
Het gebouw diende tevens als crematorium.
De snijtafel voor de experimenten.
De verbrandingsoven
Behalve door medische experimenten en zeer barre omstandigheden vielen er doden door executies.
Er was veel documentatie. Namen en andere gegevens brengen de gruwel dichtbij.
De "gedeporteerde" wordt een mens met een verlangen naar de vrijheid.
Heel wat mensen hebben als verzetsstrijder geprobeerd vrijheid voor iedereen te krijgen.
Dit kamp was berucht om politieke gevangen "im Nacht und Nebel" te laten verdwijnen.
Bovenstaand verhaal met bijbehorende tekening vond ik een blik geven in de dagelijkse sores
die nog eens bij alle ellende kwam.
Dwangarbeid in de steengroeve.
De omstandigheden waren vreselijk. In de lage winters op 800 meter hoogte blies een ijskoude wind en tot mei kon het sneeuwen. De kou was erger dan de honger.
De gevangenen lagen niet op normale wijze op de britsen, maar dwars zodat er meer mensen op pasten.
Vroeger was Struthof op de Mont Louise een plek die bekend stond om de frisse lucht, de wandelingen en de skipistes.
Op de foto is het bijgebouw te zien waar de gaskamer werd ingericht, die ik eerder bezocht.
Gruss vom Struthof schreven toentertijd de gasten aan familie en vrienden, niet bevroedend wat zich
hier later afspeelde.
Een van de vele slachtoffers van de experimenten.
De verklaring van Josef Kramer voor het gerechtshof.......
Vanaf de barak met het crematorium kijk je naar boven, waar nog een paar barakken liggen.
Op het tussenstuk lagen ook barakken.In totaal zijn er 17 gebouwd. Veertien voor de gevangenen, en de rest voor keuken en crematorium.
In het kamp zijn 40.000 gedeporteerden geweest, waarvan er zo'n 22.000 zijn omgekomen.
Er zijn circa 600 Nederlanders gevangen gezet. Bijna de helft is nooit teruggekeerd.
Bij de 5 mei herdenkingen zeggen we; Nooit meer ! Maar wie het nieuws volgt, weet beter.
Zoals ik als schreef hadden we beide te maken met mist en nattigheid.
Ger bij een bron op de Champ du Messin op 1011 meter. De bron is opgedragen aan de heer Beschtein die rond 1900 een functie had bij de Club Vosgien.
Wat een heerlijke afsluiting na zo'n indrukwekkende dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten